فرزندپروری، ژنتیکی یا اکتسابی؟
آیا فرزندپروری در خونمان است؟
در این مقاله قصد داریم درباره این مسئله صحبت کنیم که آیا فرزندپروری از والدینمان به ما به ارث می‌رسد و هر آنچه لازم باشد را از آنها آموخته‌ایم و تنها باید روی فرزندمان پیاده کنیم یا نه، فرزندپروری اکتسابی و آموختنی است و ما نیازمند این هستیم که برویم وقت بگذاریم، تلاش کنیم و فرزندپروری را یاد بگیریم. شاید این پرسش برای خیلی از شما خوانندگان عزیز بدیهی و حتی مضحک به نظر برسد و معتقد باشید خب، معلوم است فرزندپروری ارثی‌ست یا از آن سو، خب معلوم است فرزندپروری اکتسابی‌ست؛ در هر حال با هر رویکردی که در حال حاضر دارید من می‌خواهم شما را به ادامه‌ی بحث دعوت کنم شاید نظرتان عوض شد!
فرزندپروری از چه جنسی است؟
از همین ابتدا خدمتتان عرض کنم که فرزندپروری بیش از آنکه ژنتیکی باشد اکتسابی‌ست! یک محور اعداد که در ریاضی دبستان داشتیم را در ذهن تجسم کنید که یک سر آن ژنتیک باشد و سر دیگر، اکتساب؛ باید بگویم فرزندپروری نه در نقطه‌ی وسط این محور قرار دارد، نه در سر ژنتیک، و نه حتی در سر اکتسابی؛ بلکه در جایی نزدیک به سر اکتساب قرار می‌گیرد؛ چرا که فرزندپروری مهارتی‌ست که بیشتر باید آموخته شود تا اینکه به طور ژنتیکی در دی‌ان‌ای ما وجود داشته باشد. البته نقش ژنتیک و محیط غیرقابل‌اجتناب است اما خبر خوب این است که آموختن می‌تواند هر دوی این عوامل را پوشش دهد و کاستی‌های آنها را جبران کند.
اگر فرزندپروری صرفا وابسته و تحت تاثیر ژنتیک بود چه می‌شد؟
تصور کنید اگر فرزندپروری صفر تا صد تحت تاثیر ژنتیک بود تلاش و آموختن چقدر بی‌مزه و بیهوده می‌شد! گویی ما با یاد گرفتن فرزندپروری تنها آب در هاون می‌کوبیدیم چون در آن صورت هر تلاشی برای یادگیری می‌کردیم ژنتیکمان بر آموخته‌هایمان سایه می‌افکند و اثر آن را خنثی می‌نمود و از بین می‌برد. مثلا اگر ما به صورت ژنتیکی در مدیریت خشم ناتوان بودیم و امکان آموختن مدیریت خشم هم وجود نداشت (چون فرض بر این بود که مدیریت خشم صرفا ژنتیکی است نه اکتسابی)، فرزند بینوایمان چقدر اذیت می‌شد و آسیب می‌دید و او نیز در نهایت این ناتوانی را در فرزندپروری خویش به نمایش می‌گذاشت و فرزندش را دچار آسیب می‌کرد. اما خوش‌بختانه مهارتی مثل مدیریت خشم در خوش‌بینانه‌ترین حالت تنها پنجاه درصد تحت تاثیر عوامل ژنتیکی‌ست و این حقیقت به این معناست که ما قادریم پنجاه درصد باقی‌مانده را بیاموزیم و حتی کاستی‌های مدیریت خشم خود را اصلاح کنیم.
پس همانطور که در بند قبلی هم گفته شد ما می‌توانیم و البته باید فرزندپروری را بیاموزیم و مهارتش را بدست آوریم چرا که فرزندپروری بیش از آنکه ژنتیکی باشد اکتسابی است. الهی شکر!
حال چطور فرزندپروری را یاد بگیریم؟
در درجه‌ی اول باید متواضعانه بدانیم و بپذیریم که اطلاع و دانش چندانی درباره‌ی فرزندپروری نداریم و آنچه از والدین خود یاد گرفته‌ایم و ملکه‌ی ذهنمان شده است چندان به کار نسل آینده و فرزندان جدید نخواهد آمد. در مرحله‌ی بعدی باید برویم سراغ کتاب‌ها، دوره‌های آموزشی و منابع معتبر و علمی این حوزه که خداروشکر در حال حاضر به وفور در فضای مجازی و نت یافت می‌شوند (البته هر منبعی علمی و معبتر نیست و متاسفانه منابع غیرعلمی و آب‌دوغ‌خیاری! هم به وفور وجود دارند). سپس بعد از اینکه از اعتبار و علمی بودن این منابع اطمینان حاصل کردیم باید مدام در حال آموزش دیدن و صد البته مرور منظم مطالب و آموخته‌هایمان باشیم تا اطلاعات صحیح و علمی رفته رفته به جانمان بنشیند و جاری زندگی‌مان شود و این گونه است که بعله! فرزندپروری اکتساب می‌شود!
دیدگاهتان را بنویسید